Հայոց բանակ , նամակ 1-ին

13.06.11

 Հավսար, զգաստ, թողնել: Ողջույն Բլոքոսֆեռա: Ահա եւ կուրսանտ Մարկոսյանի առաջին նամակը հասավ տուն:

 Հայոց բանակում ծառայությանս 4–րդ օրն է մոտենում իր ավարտին: Երկուշաբթին անձրեւոտ ատացվեց: Ընթրիքին մի լավ թրջվեցինք, եթե հաշվի առնեմ նաեւ այն, որ մեր դասակը դեռ համազգեստ չի ստացել մենք ասիպված ենք թե անձրեւին, թե արեւին մեր «գռաժդանսկի» շորերով քայլել: Բացի այդ ինչն է շատ Արտաշատում մոծակները՝ թե ցերեկը, թե գիշերը: Վրաներս չկծած տեղ չթոշեցին մի խոսքով:

 Որ ճիշտն ասեմ մի քիչ բարդ ա պատմել այ սենց բանակային կյանքի մասին նրանց ովքեր լիակատար ազատության մեջեն: Մեր կյանքը բնավ նման չէ «Բանակում» սերիալին: Ինչեւիցէ, արդեն 5-րդ օրն է, օրը՝ երեքշաբթի, հիմա մեզ համազգեստ են բաժանում, տեսնենք մեզ ինչ կհասնի:

 Ճաշարանում կարելի է ասել լավ են կերակրում: Սկսել եմ ուտել ամեն ինչ: Սկսած կարագից վերջացրած լոբիով սուպից: Զարմանալիա, բայց իմ ոտքերը ոչ ցավում են ոչ էլ տուժում: Օ իմ ամենադիմացկուն ոտքեր: Փոխարենը  ամեն օր թրաշվում եմ:

 Նարեկի մոտ էլ ամեն ինչ լավ է կարծես: Մենակ կարոտումա շատ...

 Մի ամբողջ օր չէի կարում Նարեկին գտնեմ, բայց վերջը գտա առավոտյան:

Ճիշտ է երեկոյան ուշ էինք հասել զորամաս, բայց 02:07 կարողացա զանգահարել տնեցիքին:

 Քիչ առաջ վերադարձանք, մոտ մի ժամ կանգնած էինք պլացում: Մեր զորամասի ամէնամեծ խնդիրը խմելու ջուրն ա: Չկա խմէլու ջուր: Ժամանակ առ ժամանակ մեռնում ենք ծառավից:

  15-ը հունիսի: Ամենաարագ անցած օրն էր մինչ այժմ: Երբ տեսնում ես, որ ամանում կրկին ձուկ է դա նշանակում է, որ շուտով քնելու ժամն է եւ այդ օրն էլ արդեն կարող ես անցած համարել: Հիմա 01:02 րոպե է: Ես այսօր օրապահ եմ: Բոլորը քնած են, իսկ ես արթուն: Մեկ ժամից կգան ինձ փոխարինելու: Ժամը 6-ին կրկին պետք է ոտքի վրա լինեմ: Հուսամ կիրակի օրը կտեսնեմ ծնողներիս ընկերներիցս ոմանց հետ:

 Վերսկսել եմ նկարել, համ էլ պոստիս չեմ քնի եւ զբաղվելու բան կունենամ:

Այսօր այսքանը:

Գիտեմ չեք հասկանա, բայց հումորի օր է այսօր: Չկանք: