Իսկ ես իմ մտքերի պանսիոնատում եմ: Այստեղ ամեն ինչ առաջվա պես է: Դու կրկին ոգեշնչված ես, պահի ազդեցությունն իրենն ասում է, բայց դա կարող է երկար չտևել: Բա ո՞նց հասնել կատատելությանը: Չե՛ս կարա: Բա նա դրա մասին չգիտե՞ր: Գիտեր, իհարկե: Եղանակն է փոխվել...
Իսկ լուսինը իհարկե քեզ տանում է ուրիշ աշխարհ: Ինչ տարբեր են չէ՞ նրանք, Արևն ու Լուսինը: Ինչ տարբեր զգացողություններ են առաջացնում մարդկանց՝ բնության մոտ:
Իսկ դու դեռ սպասում ես նամակի պատասխանին...
Իսկ ինչի՞ն սպասել: Ի՞նչ կփոխեն այդ տողերը: Ես հոգնել եմ:
Հոգնել եմ կրկնելուց ու կրկնվելուց, հոգնել եմ միշտ անիմաստ պատճառներ բերելուց: Բայց հիմա ուրիշ է, հիմա ես պատճառի փոխարեն գտնում եմ ժամանակ, իսկ ժամանակն ամենաթանկ բանն է: Գտնել ժամանակ: Մի թե դա հնարավոր է: Պոկել ու տանել ինչ-որ մի տեղից, ու ինչի՞ համար: Սեփական Եսին Բավարարելու՞: Դժվար...
Եթե գտել ես ժամանակ... եթե քո համար գտել են ժամանակ, հիշիր որ դա ամենաթանկ բանն է որ մարդ ունի, որը երբեք բավարար չէ ամեն ինչ հասցնելու համար:
Մի վատնիր զուր այն, եթե նույնիսկ լուսին է ու արև էլ չկա, եթե շուրջ բոլորը քնած են ու ներկա էլ չկա...
No comments:
Post a Comment