Մեղք ա մեր ժողովուրդը, մեղք են մեր տատիներն ու պապիները, ովքեր ընդհանրապես չպետք է վճարեն երթուղայինի համար, իսկ այսօր իրենց ասում են որ ավել պետք է վճարեք: Մեղք են մարդիկ ովքեր իրենց կոպեկներն են հաշվում ու եսօր էլի մտածելու առիթ ունեն, որը կարար չլիներ ամենևին: Որ Ձեզ ասեն, բա գիտեք ինչ կա , եկեք 50 դրամ տվեք էլի բարեգորխության համար, ասենք ռակով հիվանդ երեխաներին օգնենք, կասեք. ԵՍ ԻՆՉԻ ՏԵՐ ԵՄ ՄԻՀԱՏ ԷԼ ԵՐԵԽՈՒՍ ԲԵՐԱՆԻՑ ԷՏ 50 ԴՐԱՄԸ ԿՏՐԵՄ՝ ՏԱՄ ԲԱՐԵԳՈՐԾՈՒԹՅԱՆ: Բա հիմա ի՞նչ եք անում: Չե՞ք հարցրել Ձեզ: Միհատ հարցրեք էլի ինչ կլինի:
Ես՝ իսկ ի՞նչ եմ անում ես: Արդյոք էտ իմ հաքով ա էտ թազա սակագիտը: ՉԷ: Որովհետև չունեմ ես ավելորդ 150 դրամ, չունեմ: Եղել ա վերջին 100 դրամն եմ պահել, որ տուն հասնեմ , եղել է ա, էտ էլ չեմ ունեցել, ոտքով եմ քայլել, եղելա տրամ եմ ուղղակի ունեցել ու էլի ոտքով եմ քայլել, էտ 100 դրամն էլ պահել եմ: Հետ եմ քցել...
Հիշում եմ 4-րդ դասարան էի, երթուղայինների մի մասը 50 դրամ էր, մի մասը 100: Կասեք հիմա ի՞նչ կա զարմանալու: Նորմալ բան ա էլի: 7 համարի երթուղայինը ինձ տուն էր տանում, բայց սկզբնակետը շրջանայինն էր, մինչև մի կանգառ գնում էր լցվում էր: 43, 45-ը համեմատաբար թեթև էին, բայց 100 էին: 10 տարեկան էի, դասից տուն գալու համար 100 դրամ էին տալիս տնցեիք, ես էլ էն ժամանակ մեքենաներ ու ֆուտբոլ շատ էի սիրում: Ու անպայաման տիպ էի ուզում, ատկռիտկաներ էի հավաքում , ու չէի ալարում, ամեն օր դասից հետո, ոտքով Մոսկովյանից Կորյուն էի բարձրանում, ինչա որ 50 դրամը պահեմ, հավաքեմ կալեկցիայիս համար տիպ կամ ատկռիտկա առնեմ: ՈՒ մտածում էի հանկարծ տնեցիք չիմանան: Են ժամանակվանից տնտեսում էի, ասում էի, լավ ա գոնե սենց ես իմ ուզածն անում եմ:
Ասածս ինչ ա.
Ոչմեկս չունենք ես պահին ավելորդ գումար, ավելորդ 50 դրամ, ամեն 50 դրամը մեր ինչ-որ մի բանին խփում ա, մի հաց քիչ ենք առնում իտոգում, մի անգամ քիչ ենք սիգարետ ծխում, ու տենց մի անգամ չի որ խորանում ես, այլ շատ ավելի շատ ա: Իսկ ով թանգացնում ա, հաստատ մարշուտկա չի նստում, հաստատ հացի փողի մասին չի մտածում, երեխեքի ուսման վարձի մասին չի մտածում, տարեց ծնողներին ապահովելու մասին չի մտածում, որդուն բանակ տուլիկ ուղարկելու մասին չի մտածում, հիվանդ բարեկամին դեղ առնելու մասին չի մտածում, ուղղակի ապրումա ու վայելում...
Մի եղեք անտարբեր, մի կտրեք էտ բազմաթիվ 50 դրամները Ձեր հարազատներից:
Ես՝ իսկ ի՞նչ եմ անում ես: Արդյոք էտ իմ հաքով ա էտ թազա սակագիտը: ՉԷ: Որովհետև չունեմ ես ավելորդ 150 դրամ, չունեմ: Եղել ա վերջին 100 դրամն եմ պահել, որ տուն հասնեմ , եղել է ա, էտ էլ չեմ ունեցել, ոտքով եմ քայլել, եղելա տրամ եմ ուղղակի ունեցել ու էլի ոտքով եմ քայլել, էտ 100 դրամն էլ պահել եմ: Հետ եմ քցել...
Հիշում եմ 4-րդ դասարան էի, երթուղայինների մի մասը 50 դրամ էր, մի մասը 100: Կասեք հիմա ի՞նչ կա զարմանալու: Նորմալ բան ա էլի: 7 համարի երթուղայինը ինձ տուն էր տանում, բայց սկզբնակետը շրջանայինն էր, մինչև մի կանգառ գնում էր լցվում էր: 43, 45-ը համեմատաբար թեթև էին, բայց 100 էին: 10 տարեկան էի, դասից տուն գալու համար 100 դրամ էին տալիս տնցեիք, ես էլ էն ժամանակ մեքենաներ ու ֆուտբոլ շատ էի սիրում: Ու անպայաման տիպ էի ուզում, ատկռիտկաներ էի հավաքում , ու չէի ալարում, ամեն օր դասից հետո, ոտքով Մոսկովյանից Կորյուն էի բարձրանում, ինչա որ 50 դրամը պահեմ, հավաքեմ կալեկցիայիս համար տիպ կամ ատկռիտկա առնեմ: ՈՒ մտածում էի հանկարծ տնեցիք չիմանան: Են ժամանակվանից տնտեսում էի, ասում էի, լավ ա գոնե սենց ես իմ ուզածն անում եմ:
Ասածս ինչ ա.
Ոչմեկս չունենք ես պահին ավելորդ գումար, ավելորդ 50 դրամ, ամեն 50 դրամը մեր ինչ-որ մի բանին խփում ա, մի հաց քիչ ենք առնում իտոգում, մի անգամ քիչ ենք սիգարետ ծխում, ու տենց մի անգամ չի որ խորանում ես, այլ շատ ավելի շատ ա: Իսկ ով թանգացնում ա, հաստատ մարշուտկա չի նստում, հաստատ հացի փողի մասին չի մտածում, երեխեքի ուսման վարձի մասին չի մտածում, տարեց ծնողներին ապահովելու մասին չի մտածում, որդուն բանակ տուլիկ ուղարկելու մասին չի մտածում, հիվանդ բարեկամին դեղ առնելու մասին չի մտածում, ուղղակի ապրումա ու վայելում...
Մի եղեք անտարբեր, մի կտրեք էտ բազմաթիվ 50 դրամները Ձեր հարազատներից:
