Фиеста (И восходит солнце)

Շատ զարմանալի: Հենց այսպես ես կբնութագրեի «Ֆիեստայի» ավարտը: Երբեկ չեի սպասի, որ պատմությունը նման ավարտ կունենա: Այսինքն՝ դա ավարտ չէր, ընդամենը մի դրվագ, որը մնաց անավարտ և դրանով ավարտվեց «Ֆիեստան»:

 Հեմինգուեյ առաջին անգամ էի կարդում: «Ֆիեստան» առաջինն էր: Գիրքը կարդացվեց մի շնչով՝ երկու օրում: Երևի հենց պատմության թեթևությունն էր, որ ապահովեց մի շնչով կարդացվելիությունը:

Կրկին Փարիզ, այս անգամ 20-րդ դարի սկիզբ: Որտեղից հերոստերի գործողությունները տեղափոխվում են Պամպլոնա (Իսպանիա): Եվ այդպես մինչ գրքի անակնկալ ավարտը:

 Ինքը՝ «Ֆիեստան» հետաքրքիր էր նկարագրված, քաղաքի ողջ կյանքի հետ միասին: Կերպարներից ինձ համար առավել քան «ծանոթ» էին իրենց էությամբ Բրետը, Ջեյքը և Ռոբերտ Կանը: Նրանց երեքին էլ շատ լավ էի պատկերացնում թե իրենց գործողություններով, թե խառնվածքով: Նրանց գործողությունները հասկանալի և ինչ-որ տեղ կանխատեսելի էին իմ համար: Այնպիսի տպավորություն էր,որ իրենց նման մարդկանց ես ճանաչում եմ, և գործ եմ ունեցել նմանների հետ: (Միգուցե հենց այդպես էլ կա):

Մի հատված եմ ներկայացնում ձեր ուշադրությանը.

Глава Четырнадцатая

…

 Я думал, что я за все заплатил. Не так, как женщины, платят, и  платят, и платят. Не какое-то там воздаяние или  кара.  Просто  обмен  ценностями. Что-то уступаешь, а взамен получаешь что-то  другое.  Или  работаешь  ради чего-нибудь. Так или иначе за все, хоть отчасти хорошее,  платишь.  Многое из того, за что я платил,  нравилось  мне,  и  я  хорошо  проводил  время. Платишь  либо  знанием,  либо  опытом,   либо   риском,   либо   деньгами. Пользоваться жизнью не что иное, как  умение  получать  нечто  равноценное истраченным деньгам и сознавать это.  А  получать  полной  ценой  за  свои деньги можно. Наш мир - солидная фирма.  Превосходная  как  будто  теория. Через пять лет, подумал я, она покажется мне такой же глупой, как все  мои остальные превосходные теории.

Может быть, это и не  так.  Может  быть,  с  годами  начинаешь  кое-что понимать. Мне все равно, что такое мир. Все, что я хочу знать, - это как в нем жить. Пожалуй, если додуматься, как в нем  жить,  тем  самым  поймешь, каков он.

…

Մտքեր, որոնք մեկ անգամ չի, որ անցել են իմ մտքով: բաներ որոնց մասին շատ եմ խորհել...

«Эрнест Хемингуэй – Фиеста (И восходит солнце)»