Джонатан Кэрролл «Стеклянный суп»

 «Ապակե ապուր», առաջին հայացքից արտահայտություն, որն անիմաստ է թվում: Հենց այսպես է կոչվում մեր ժամանակակից Ջոնաթան Քերրոլլի գիրքը:

 Գործողությունների մի մասը տեղի է ունենում Ավստրիայում (հիմնականում Վենա), իսկ մյուս մասը հանգուցյալ Սայմոն Հեյդենի երազների աշխարհում: Այն երազների, որոնք նա տեսել է իր ամբողջ քառասուն տարիների կյանքի ընթացքում: Աշխարհն այդ լի է զարմանալի կերպարներով ինչպիսիք են օրինակ «ձելդեն բաթթեր» հայտնի կարագը և միշտ օգնության հասնող փոքրիկ Բրոքսիմոնը: Սակայն ապրել սեփական երազների  աշխարհում այդքան էլ ապահով չէ, քանի որ երազների անբաժան մասն են կազմում մղձավանջները, որոնք արդեն այն աշխարհում պետք է հաղթահարել: Ստացվում է այնպես, որ այդ անապահով երազների աշխարհում «Քաոսը» որոշում է տիրանալ ամենին, իսկ դրան կարող է խանգարել միայն Իզաբելլայի դեռ չծնված տղան` Էնժին:

Գործողությունները հիմնականում ծավալվում են մի քանի անձանց շուրջ: Կարծես բոլորը միմիանց հետ կապ ունեն և այդ շրջանակից դուրս շատ քիչ կերպարներ են հանդիպում:

 Իմ համար սկզբում անսովոր էին Քերրոլլի անցումները` կտրուկ և միանգամից թողում ենք մի դրվագը ու անցնում մեկ այլ իրավիճակի, այնուհետև կրկին շատ կտրուկ վերադառնում:

 Շնորհիվ Ջոն Ֆլաներիի բացասական կերպարների, որն ամեն մի պահի համար ուներ ասացվածք, գիրքը հարուստ է տարբեր տեսակի հետաքրքիր ասացվածքներով:

 Առհասարակ Քերրոլլի գրելավիճակը, կատակներ և համեմատություններն իմ համար ըստ յուրօրինակ և տարբերվող էին: Միգուցե դա նրանից է, որ գործողությունները տեղի են ունենում մեր օրերում:

«Красивые люди уверены: мир должен прощать им все грехи только за то, что они существуют». Саймон Хейден, «Дом помады Саймона»

 Տարօրինակ, ահա այսպես կարելի է մեկ բառով բնութագրել այս ստեղծագործությունը: Հենց այդ տարօրինակությունը, որին մենք հանդիպում ենք ամենուրեք «Ապակե ապուրում» և հետաքրքրեցում է այն:

 Այն կարդալու չորս օրերի ընթացքում տենց էլ մտքովս չանցավ. «ես ինչ բոռինգ ա...» արտահայտությունը:

 Ներկայացնեմ մի հատված ևս, որն առավել շատ է տպավորվել իմ մեջ.

«...Часть нашей жизни — это поиски того единственного и необходимого 
человека, который поймет нашу историю. Но мы так часто делаем неправильный выбор. Проходят годы, и оказывается, что человек, который, как мы считали, нас понимает, относится к нам в лучшем случае с жалостью, а то и с безразличием или откровенной антипатией.

 Те, кому мы на самом деле небезразличны, делятся на две категории: тех, кто нас понимает, и тех, кто прощает наши самые тяжкие грехи. Но найти человека, способного на то и другое, удается крайне редко…»