Խորոված Ախթալայում կամ 5 կիլոմետր ոտքով ու լիքը մունաթ

Այսօր Ախթալայում կայացավ Խորոված սարքողների առաջնությունը , կամ չգիտեմ թե ոնց էր դա կոչվում: Ասեմ , որ ամենաանկազմակերպ ու հիմար միջոցառում էր , որին ես երբևիցե մասնակցել եմ:

Սկսեմ պատմել ամենասկզբից:

Երևանի Հունական Համայնքը հրավեր էր ստացել մասնակցելու այդ միջոցառմանը համերգային ծրագրով: Եվ նույնիսկ այն ժամանակ երբ մենք իմացանք , որ մեզ միայն կապահովվեն տրանսպորտով մնացած բոլոր խնդիրները հոգալու ենք մենք , մենք համաձայնեցինք , քանի որ 2 տարի առաջ արդեն եղել էինք այնտեղ և Գիտեինք թե ինչքան շատ են սպասում եմզ տեղի բնակիչները , որոնց մեջ նաև մեծ թիվ են կազմում Հույները:
Միջոցառման անկազմակերպվածությունը երևաց դեռ Երևանում , չեք պատկերացնի ինչքան նեռվ ենք քայքայել: Պարզչէր , որ ավտոբուսն ա Գնում Ախթալա, որը Դիլիջան: Նստեցինք, մեկ էլ ասում են` Բա ստեղ պիտի խորոված անողներն ու լրագրողները նստեն , ասեցինք ` Բարև Ձեզ , իջնող չկա: Ճանապարհը մեկը Ես համարյա ամբողջությամբ քնած եմ անցկացրել:
Ախթալաի խաչմերուկի վրա մեզ սպասում էր հերթական անակնկալը: Կամուրջը որը անցնում է գետի վրայով և որով մենք պետէ ք անցնենք գետի մյուս ափը դու մի ասա Վերանորոգման մեջ ա գտնվում ու այդ եքա զռլամի "Ֆիրմա" ավտոբուսները չեմ կարում անցնեն: Ու էտ 5 ավտոբուս մարդիկ (նաև երեխաներ, մեծահասակներ) պիտի ոտ-ոտ 5 կիլոմետր Գայլեն մինչև եկեղեցին: ահա Բա ոնց , հենց հիմա: Ախր չեմ հասկանում կազմակերխիչ Ղեկավարները չգիտեի՞ն նման խնդրի մասին: Խիստ կասկածում եմ: Ու տենց ոտ-ոտ անցանք կամուրջը: Հույսներս կտրելով մարդկանց կեսը գնաց ոտոք , մյուս կեսը չգիտես որտեղից գտավ անմիջապես հայտնված "տեղական" Վրացական համարներով Նորընծա Տաքսիներ ու "հարմար գներով" անցավ ևս 4 կիլոմետր , մինչև հերթական կուտակումները: Մյուս մեկ Կիլոմետրը , եթե ոչ ավելին ացանք ահավոր արևի տակ: Դե պատկերացրեք հասնելով Եկեղեցի ինչ վիչակում էինք , այդքանից հետո գնա Պարի ու երգի:
Համ էլ այնքան մարդ կար , որ ասեղ չէ , սկի փոշուն ընկնելու տեղ չկար: Ու հիմա , որտե՞ղ պիտի փոխվենք , որ պարենք , ե՞րբ պիտի պարենք: Ոչ ծրագիր կա ոչ էլ: Շոգ , անտանելի եղանակ , էլ չասեմ , որ կամարի մոտի մուտքը Եկեղեցի վերածվել էր եսիմինչի , քրչի բազառ 2 էր լրիվ եթե ոչ ավելի բեթար:
Մի խոսքով գթանք մի տեղ ուր մի քիչ հով էր ու մնացինք տեղ: Անցավ տենց մի 20 րոպե իր ելույթները վերջացրեց "Սասուն" պարային համույթը: Ու ինչ տենանք` արդեն եկել են , որ բեմը հավաեն: Կհավաքեն բա չեն հավաքի , ստեղ Դուրս եկավ մեր ղեկավար Տիկին Ագապին ու ասաց  "Հլա մի րոպե , բա մեր երգն ու պարը":

Այ սենց էլ տեղավորվեցինք

Ու թնդաց ամբողջ Ախթալան Հունական հնչյունների ներքո: Իսկ պարեցինք մենք մեր կյանքում առաջին անգամ սովորական առօրյա հագուստներով: Որից հետո Ուկրայինական ու Հրեական համայնքների ելույթների ընթացքում կողկից Բեմ եին հավաքում , մարդիկ ցրվում եին , խորովածն էլ նունյնիսկ պարողներին մարդա մի կտոր չհասավ: Ահա և մեր հայկական հյուրասիրությունը: Իսկ դեպի ավտոբուսներ ետ դարձը նույն տեսակ դաժան էր ինչպես բարձրանալը: Մի Խոսքով Խորին հիասթափություն ենք ապրել այս Համերգի կազմակերպիչներից ու առհասարակ մջոցառումից:

Ստեղից Մինչև Եկեղեցի 5 կիլոմետր ոտքով

Այ սենց բաներ...սա էլ Ձեզ Ախթալայի խորովածի իրական պատմությունը: