Անվերջություն -0.5 -0.75

Իսկ ես կարծում էի, որ երբեք դրա կարիքը չեմ ունենա:

Դե գիտեք ոնց ա լինում: Սկզբում դու մտածում ես, որ դա ինձ հետ երբեք չի կարող պատահել, չէ որ պատճառ էլ չկա կարծես թե, ի՞նչ եմ անում որ: Բան չէ էլի, հիմնականում բան չէ: Հոգուդ խորքում ենթադրում ես սակայն, որ միգուցե մի օր, երբ լինես զառամյալ ծերունի, կամ ասենք մարդ ես՝ գոնե երբ արդեն անցած լինես թոշակի այդ ժամանակ: Խի չէ՞ որ: ...Լավ էլ ախորժակ ունես հա՜:

Իսկ մարդիկ կան հենց այդպես էլ ծնվում են, ի վերուստ...:

Այդպես են ծնվում ու դրանից «տռագեձիա» չեն սարքում: Այդպես էլ ապրում են, սովորական բան ա էլի: Հա բայց դու՜, ո՞նց կարար քո հետ տենց բան լիներ:

- Տանեցիներին էր պետք լսել, որ ժամանակին ասում էին:

- Գիտեմ, գիտեմ... էլի սկսվեց նույն պատմությունը: Մի նստի այդքան երկար համակարգչի դիմաց: Ռոբե՛րտ, պառկած ֆուտբոլ մի խաղա հեռախոսով, դուրս արի էտ անդերից: Հերիք ա, «Տեսողությանդ հերն անիծում ես»:

- Տեսա՞ր, վերջը ճիշտ էին:

- Հա, բայց ես ի՞նչ եմ արել որ:

- Նենց ասեցիր, ոնց որ մեղքը չգիտակցած դեռահաս պատանի լինեիր:

Դե արի ու ներքին ձայնիդ հետ կռիվ արա թե ով ինչ էր ասում ու խի...

Ամեն մի իդեալական բան մի օր շեղվում ա...

Տեսողությանս պես...

Գիտես՝ պոնչ, մի տեսակ միշտ զարմանում էի, ոնց ա էտ վատ տարիներին կյանքը մեծ մասի տեսողության վրա ազդել ա քիչ թե շատ իսկ ես տենց «իդեալական» եմ ստացվել: Հիմա կվիճես թե իդեալական ոչինչ չկա: Դե նայած ում համար ոնց էլի... ԻՄ համար իդեալական էր... էր... էր...

Ես անգամ երբեք չեմ պատկերացրել թե ոնց ա լինում, որ դիմացինդ այնպես չի տեսնում ինչպես դու... այդպես մաքուր ու հստակ...

- Լսի բայց շատ ա սազում գիտես...

- Իսկ որ չէր սազում ոչինչ՝ ես դրանից չէի էլ նեղվում բացարձակ:

Հեռախոս ունես չէ՞: Ոնց էլ չլինի մարտկոցը 100% լիզքավորված կլինի գոնե մի անգամ, են որ սաղ «խազերը» կան ու չես մտածում ոչմի բանի մասին:

Անցնում ա մի որոշ ժամանակ, խազերը գնալով պակասում են, տոկոսներն էլ հետը... մտածում ես ոնց ռացիոնալ ու օգատակ օգտագործես «պաշարները», որ մաքսիմալ արդյունք ստանաս: Մի տենց «Մարտկոց» էլ մեր օրգանիզմն ա էլի: Հա չէ՞...

Հա բա, աճում՝ զարգանում ենք, սաղ թույն ա, «վ պոլնըմ ռասցվեծե սիլ»: Մեկ էլ մի պահ ա գալիս որ սկսում ես արդեն ընթացքդ դեպի «please connect charger»... 

Դե էտ գալիս ա նրանից թե ոնց ես էտ զարյադկան օգտագործում, ինչի ես ուզում էտ եներգիան՝ պաշարդ՝ առողջությունդ վերածես:

- Հա, բայց 24 տարեկանու՞մ: 

- Դե դու ես մեղավոր, քիչ նստեյիր էտ անդերի դեմը:

- Հա բայց էտ անդերն են ամեն ինչնա ինչի արդյունքում ես այն եմ ինչ որ կամ:

- Ծո ապ սիգ լու՞րջ գսես:

- Նու, մեծամասամբ: Համել գիտես ոնց, նենց չի որ մենակ իրա պատճառով ա, ես մթով գիրք էլ եմ կարդացել, նամակներ էլ եմ գրել... դաժե դաս եմ արել մոմոի լույսի տակ:

- Ես հիմա ուզում ես մեզ մխիթարա՞ծ լինես, թե արդարացում ես ման գալիս:

- Չէ, ուղղակի վերլուծում եմ:

Հա, բայց եսքա՞ն շուտ: Ես գիտեի դեռ գոնե մի 20-30 տարի կա մինչև ես պահը: Բայց դու մի ասա, 21-րդ դարն ա, ստեղ ամեն ինչ ա լույսի արագությամբ կամ դրան շատ մոտ ժամանակահատվածում տեղի ունենում:

Եվ իրոք...