Ինչպես կարող եք նկարագրել դա... սպասել մեկ փոխանցման, մեկ հնարավորությոան, մեկ հարվածի, մեկ գոլի... սպասել 93 րոպե... սպասել հավատով, սպասել անհավատալիին...սպասել նրան ինչ գիտես, որ լինելու է, բայց սիրտդ արեն չի զարկում...
Երբ երազում ընկնում ես բարձր տեղից... մտածում ես "տեսնես ինչ կլինի"... սակայն գիտես, որ արթնանալու ես, գիտես` որ ամեն ինչ լավ է լինելու, սակայն մտածում ես "իսկ եթե"... նույնիսկ երազում փակում ես աչքերդ, որ չտեսնես այն ինչ սպասվում է քեզ... և այդ պահին Ռամոսը գրավում է դարպասը: Ինչպե՞ս բացատրես դա: Ինչպես կարող ես բացատրել այն ինչ հնարավոր է հասկանալ միայն վերապրելով դա: Երբ Ուժն ու անզորությունը միասնական են դառնում ու հավատում... հավատում այդ մեկ հարվածին: Մեկ հարված, որը կարող էր չլինել... մեկ հարված, որը մի պահ կանգնեցրեց սիրտդ... հարված որ կտրեց քեզ իրականությունից: Հարված՝ որ ստիպեց զգալ քեզ հպարտ:
12 տարի 4 օր և 93 րոպե... ուղիղ այդքան տևեց մեր մղձավանջը: Այն ավարտված է:
Մենք վստահ էինք, մենք հավատում էինք, մենք աջակոցում էինք: Մենք Արեցինք Դա !!!!
Որքան հաճելի ու հուզիչ է մինչև վերջին պահը հավատլը՝ ուս-ուսի մեջք-մեջքի... սրտերը մի ռիթմի տակ...Մադրիդյան խելահեղ ու անավարտ ռիթմի տակ:
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՄ 10-ՐԴ ԳԱՎԱԹԻ ՀԱՄԱՐ՝ ՌԵԱԼ ՄԱԴՐԻԴ !!
#HalaMadrid
No comments:
Post a Comment